Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get

Okee ik ben niet erg consequent met deze blog. Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd en dacht dat een blog me wel zou helpen. Not so much.. Ik was te moe, of had geen zin, of weetikveelwat. Ik heb een zwaar jaar achter de rug. En dat is zo. Het is een gigantisch vervelende kloteziekte, die je lichaam niet zo moe zou moeten maken. Maar het is zo en dat is niet prima, maar het is nou eenmaal zo. Er waren ook positieve kanten. Ik heb mezelf leren kennen en anderen. Wie er voor je klaar blijft staan ook als je niet zo'n fijn gezelschap meer bent èn wie ineens niet zoveel meer van zich laat horen. 'Ja ik was druk met school', sure druk met feesten zeker. Maar ach, wie zegt dat ik zo anders zou zijn geweest. Ook weet ik nu hoe het is om dingen te moeten laten, om niet meer bij elk feestje te kunnen zijn en om gewoon haast in een sociaal isolement terecht te komen. Ik heb nu wel ontdekt dat het geen ramp is om een keer niet bij 'dat' feestje te kunnen zijn. Het is echt niet altijd zo dat dat anders de avond van je leven zou zijn geweest. Zeker niet als je zo moe bent dat je eigenlijk alleen maar aan slapen kunt denken. Ook heb ik eraan overgehouden dat ik nu denk van wat als een jongen pfeiffer bij zich draagt en ik zoen hem. Zal ik dan weer ziek worden? 1 keer zoenen of 1 jaar pfeiffer ik weet het wel. Maar ik mis jongens, ik mis flirten en zoenen en aaah. Maar goed dat ik geen vriendje heb, als ik al gek wordt van mezelf hoe moet iemand anders het dan met je volhouden? Maargoed, ik sport 2x per week. Ik loop een paar uurtjes stage op een dag. Ben gestopt bij de accupunctuur en de homeopaat kom ik pas weer als ik het nodig vind. Loop nog wel bij een ceasar en psychosomatische therapeut. Daar kan ik goed mee praten. Soms heb je het nodig, soms bouwt het zich anders allemaal op en wordt je een emotionele bom. En dat is gevaarlijk want hij kan dan zomaar afgaan. Iemand zegt iets en ineens POEF daar ga je; tranen.. En voor iemand die niet gewend is altijd te laten zien hoe ze zich voelt is dat KLOTE. Maar daarom heb ik wel weer geleerd om eerder mijn gevoelens te delen en eerder te zeggen hoe ik over iets denk. Ik ben gisteren nog wel bij een revalidatie arts geweest. Deze afspraak stond nog van toen het nog een stuk slechter ging met mij. Ik heb haar alles verteld van hoe ik ervoor sta. Ook zij denkt dat ik al een heel eind onderweg ben, maar ook nog wel een eind te gaan heb. Bij hun hoort een fysio, ergo en psycholoog. Nou heb ik aangegeven dat ik liever blijf bij de mensen die mij tot nu toe hebben geholpen. Zij vond dat volgens mij ook wel prima. Bij de ergotherapeut wil ik op zich wel, omdat ik moeite heb om weer structuur te krijgen. Want wat dat betreft mis ik blijkbaar de zelfdiscipline. Terwijl ik vaak juist te streng voor mezelf ben. Wat zeg je daar van? Ja het leven is soms vaag en zo is (herstellen van) pfeiffer, of juist jezelf leren kennen.,