Soms als ik me klote voel, helpt het om het van me af te schrijven. Het is gewoon zoooo kut om je continu zo moe te voelen. Ik zie het altijd als 2 soorten moe; moe in m'n hoofd (en dit is niet levensmoe ofzo, maar dat ik gewoon echt slaap heb en nergens voor in de stemming ben) en dat mijn lichaam moe is. De moeheid in mijn hoofd gaat wel steeds beter, ik heb soms dagen dat ik er helemaal geen last meer van heb. Mijn lichaam is echter nog zo moe.. Alsof een onzichtbare hand mij continu tegenhoudt, alsof elke beweging wordt tegengehouden en daarom zoveel meer moeite kost dan het normaal zou doen. Ik kan me haast niet meer voorstellen hoe het was om gezond te zijn en gewoon alle energie te hebben. Soms ben ik zo bang dat het nooit meer overgaat. Dat ik CVS, of terwijl chronisch vermoeidheid syndroom. Ik wil NIET de rest van mijn leven zo moe zijn. Het is zo'n sterk verminderde kwaliteit van leven. 2 weken terug had ik weer eens keelontsteking. Het was echt precies een jaar na de eerste keelontsteking waarmee de pfeiffer begon. Toen had ik ook een koortslip. Ik had dat al langer, maar het uitte zich haast nooit, alleen wanneer ik echt ziek was. Maar 2 weken geleden kwam de koortslip ook weer opzetten. Hopelijk betekende het iets van dat het het einde van de pfeiffer aanduidt. Maar nu op dit moment voel ik me weer net zo moe als van tevoren. En het maakt me verdrietig en boos en bang!! Ik merk dat als ik moe wordt ik heel emotioneel kwetsbaar wordt.. Alsof ik zwanger ben en mijn hormonen overhoop liggen. Bij bijvoorbeeld een zielige film op tv voel ik veel sneller de tranen in mijn ogen branden. Bij ruzie met mijn ouders of zusjes, zit ik zo te janken. En dat is ook frustrerend, je hebt jezelf gewoon niet in de hand. Maar ook bij vrienden, die gewoon wel kunnnen gaan stappen en alle leuke dingen doen is het heel moeilijk om gewoon niet jaloers te zijn. Ik ben gewoon ziek van ziek zijn! En ik voel me ook schuldig, dan denk ik van ik heb maar pfeiffer. Er zijn mensen die aan kanker lijden en zich er zo dapper doorheen slaan. Misschien is dat slechts de buitenkant die je ziet, maar toch is het ook veel ernstigere ziekte. Je kunt er dood aan gaan! Soms vraag ik me af of ik niet ook iets veel ergers heb, maar dat ze het gewoon missen. Ik wil gewoon gezond worden, mijn opleiding af kunnen maken en genieten van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten